Διακοή

Η σύγχρονη ψυχολογία λέει οτι ένας στους δέκα ανθρώπους συχνά "ακούει" φωνές που στο 90% των περιπτώσεων είναι θετικές και εποικοδομητικές. 

Δεν είναι παραισθήσεις και δεν σχετίζονται με νοητικές ασθένειες. 

Ουσιαστικά "ακούς" τον ανώτερο εαυτό σου ή ένστικτο, όπως θέλεις πες το, στον οποίο μπορείς να απευθύνεσαι ανά πάσα στιγμή.

Όσοι αφουγκράζονται και ενθαρρύνουν την εσωτερική τους φωνή, λένε οτι νιώθουν μια προσωπική σύνδεση με κάποια ενέργεια που βρίσκεται πέρα από αυτούς η οποία τους προσφέρει στήριξη και διάθεση ηρεμίας. 

Θα λέγαμε οτι είναι ένα σύστημα εσωτερικής καθοδήγησης. 

Όλοι έχουμε την ικανότητα να στέλνουμε κύματα σκέψης από την ανώτερη συνειδητότητα μας. Οι σκέψεις του  κάθε ανθρώπου αντιπροσωπεύουν ένα ανώτερο νοητικό δακτυλικό αποτύπωμα το οποίο δείχνει ποιοί και που είμαστε.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι η "παρατήρηση".

Η παρατήρηση των συναισθημάτων μας κατά την διάρκεια της ημέρας, απέναντι στα πάντα. 

Η φωνή μέσα μας,  τις περισσότερες φορές μας μιλάει με "αίσθημα". Διαισθητικά δηλαδή. 

Ως εκ τούτου η εσωτερική δύναμη που έρχεται σε μας μέσα στην καθημερινότητα μας, πηγάζει από τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις της "παρατήρησης", που μας δείχνουν οτι σαφώς δεν είμαστε μόνοι. 

Υπάρχει πάντα μέσα μας το ανώτερο κομμάτι μας που μας μιλάει και μας συμβουλεύει συνεχώς. 

Το μόνο πρόβλημα είναι οτι σχεδόν ποτέ δεν το ακούμε.

Πόσες φορές δεν μας έτυχε καθώς πηγαίναμε κάπου "σαν κάτι να μας έλεγε" ότι δεν πρέπει να πάμε, αλλά εμείς πήγαμε?

Ή καθώς παίρναμε μια απόφαση, και αυτό το "κάτι" μας έκανε να νιώθουμε ότι η απόφαση μας δεν είναι η κατάλληλη, εμείς παρόλα αυτά την πήραμε? 

Γιατί σχεδόν ποτέ δεν ακούμε το σοφό μας καμπανάκι?

Τι είναι αυτό που μας κάνει να εμμένουμε πεισματικά σε κάτι ενώ το μέσα μας ουρλιάζει για το αντίθετο?

Είναι η έλλειψη Αγάπης για τον εαυτό μας. 

Και ναι, όλοι θα πούμε οτι αγαπάμε τον εαυτό μας, αλλά γνωρίζουμε πραγματικά τι σημαίνει Αυταγάπη? Αυτοσεβασμός? Αυτοαποδοχή?

Όταν δεν ακολουθείς ποτέ την καθοδήγηση της εσωτερικής σου φωνής που ο μόνος της σκοπός είναι η προστασία σου, όχι, δεν Αγαπάς τον εαυτό σου.

Όταν επιλέγεις εις γνώση σου να πέσεις πάνω σε τοίχο ενώ το ίδιο το μέσα σου φωνάζει μη, όχι, δεν τον Σέβεσαι τον εαυτό σου.

Όταν δεν μπορείς εσύ ο ίδιος να πιστέψεις στην δική σου ανώτερη νοημοσύνη και στις επίκτητες ικανότητες σου, τότε όχι, δεν τον Αποδέχεσαι τον εαυτό σου.

Έχεις μάθει να ζεις και να λειτουργείς με άρνηση σε όλα τα υπέροχα εργαλεία που έχεις στα χέρια σου.

Θα σου πρότεινα να πας τώρα, αυτή τη στιγμή, μπροστά από έναν καθρέφτη, να κοιταχτείς και να ρωτήσεις.....

"αυτός είναι στ'αλήθεια ο αληθινός μου εαυτός?"

Και άκου προσεκτικά την απάντηση.

Μάθε, άκουσε, δες, αποδέξου, αγκάλιασε, τίμησε, αγάπησε αυτό που είσαι. Γιατί είσαι ένα μεγαλειώδες ον, μέσα σε ένα ανθρώπινο σώμα. Ξεπέρασε τους ανθρώπινους περιορισμούς και αναγνώρισε αυτό που πραγματικά είσαι. 

Αυτή, είναι η έκφραση ύψιστης συμπόνιας απέναντι στον εαυτό σου.    

Μάρη Κουγιτάκη