Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Η δύναμη του ΟΧΙ


ΟΧΙ.
Μια λεξούλα μικρή, τελείως παρεξηγημένη, με τεράστια δύναμη.
Η άρνηση είναι μια πολύ παρεξηγημένη έννοια που πολύ συχνά συνχέεται με το "αρνητικό" επειδή έχουν την ίδια ρίζα.
Δεν είναι όμως καθόλου έτσι. Η Άρνηση είναι ζωτικής σημασίας στην διαμόρφωση μιας ισορροπημένης προσωπικότητας. 

Όλοι έχουμε παρατηρήσει οτι τα μικρά παιδάκια, συνήθως από τα δύο τους περίπου χρόνια μέχρι τα πέντε, χρησιμοποιούν το Όχι περισσότερο από κάθε άλλη λέξη στην διάρκεια της ημέρας.
Πολλές φορές και ως απάντηση σε ερωτήσεις του τύπου "Πως σε λένε?" εισπράττουμε ένα μεγαλόπρεπο ΟΧΙ.

Συνήθως γελάμε με αυτές τις παιδικές απαντήσεις δίχως ποτέ να μπαίνουμε βαθύτερα στο νόημα και τη σημασία της απάντησης.
Μέσα από την συνεχή άρνηση σε εκείνη την περίοδο της ζωής του το παιδί μαθαίνει να οριοθετεί τον προσωπικό του χώρο και αρχίζει να συνειδητοποιεί οτι μπορεί να επιλέξει σε ποιόν θα επιτρέψει να εισχωρήσει ή όχι. 
Αυτή είναι μια φυσική διαδικασία εξέλιξης για έναν υγιή συναισθηματικά άνθρωπο. 

Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, στο 90% θα έλεγα, το οικογενειακό περιβάλλον καταστέλλει αυτή την φυσική διαδικασία του παιδιού με το να το μαλώνει γιατί δεν πρέπει ποτέ να λέμε όχι στους μεγάλους. 
Πολύ συχνά, το χτυπάει και το τιμωρεί.
 

Με αυτές τι πρακτικές ο άνθρωπος μαθαίνει οτι δεν μπορεί να έχει δική του ανεξάρτητη και ελεύθερη προσωπικότητα και οτι
 είναι απόλυτα λογικό να γίνεται έρμαιο στις αποφάσεις, τα θέλω και τα πρέπει των άλλων, ειδικά όταν αυτός ο άλλος χαρακτηριστεί ως ισχυρότερος. 
Κοινωνικά, επαγγελματικά, ακόμη και σωματικά.

Έτσι αναπτύσσεται και εδραιώνεται το "σύνδρομο του καλού παιδιού". 
Του παιδιού-ενήλικα που δεν μπορεί να πει όχι σε κανέναν, που τον κάνουν οι άλλοι πάντα ότι θέλουν, που γίνεται το παιδί για όλες τις δουλειές, που νιώθει πάντα καταπατημένος, χρησιμοποιημένος, αδικημένος.
 
Και συνήθως αυτός ο άνθρωπος ξεσπάει αυτή την ανισορροπία εκεί που μπορεί. 
Συνήθως τους πιό μικρούς κι αδύναμους. Στην δική του οικογένεια, τα δικά του παιδιά, ή ακόμη και στα ζώα.

Είναι σύνηθες το φαινόμενο "πολύ καλών ανθρώπων" που στο σπίτι είναι απίστευτα βίαιοι ως σύντροφοι και γονείς. 
Συναισθηματικά ή και σωματικά. Η αναζήτηση δύναμης και εξουσίας λειτουργεί ως αντίδοτο στα συναισθήματα αδυναμίας και κατωτερότητας που νιώθουν απέναντι στο εξωτερικό περιβάλλον.

Έχουν έναν διαταραγμένο ψυχισμό που τους αναγκάζει αφ'ενός να λένε όλα τα όχι που δεν είπαν στην ζωή τους εκεί που τους παίρνει να τα πουν, και αφ'ετέρου να ξεσπάσουν όλη την συναισθηματική καταπίεση και τον πόνο που έχουν μέσα τους νιώθοντας οτι έτσι ξαλαφρώνουν κάπως. 
Συνήθως μετά το μετανιώνουν αλλά είναι πλέον αργά.

Κι όμως δεν είναι ποτέ αργά για να αλλάξουμε τα μοτίβα συμπεριφοράς μας, αρχής γενομένης από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αρχίζοντας να λέμε βροντερά ΟΧΙ σε ότι δεν μας αρέσει, σε ότι δεν μας εξυπηρετεί, σε οτι δεν θέλουμε να υπάρχει στην ζωή μας.
Χωρίς να σκεφτόμαστε τις συνέπειες. 
Βασικά να μην μας ενδιαφέρουν οι συνέπειες, γιατί στην ουσία δεν είναι παρά χάρτινοι πύργοι που μας απειλούν μόνο.
Με ένα φου, έχουν διαλύσει. 

Όλα είναι στο μυαλό μας και σε μια εικονική πραγματικότητα που έχουμε δομήσει στην διάρκεια της ζωής μας.
 
Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί πραγματικά να μας απειλήσει ή να μας βλάψει πέρα από τον ίδιο τον εαυτό μας.
 
Όλοι αυτοί που φαντάζουν τεράστιοι στα μάτια μας, που τρέμουμε να τους αντιμιλήσουμε ή να τους αρνηθούμε, μετατρέπονται σε ανθρωπάκια όταν τολμήσουμε να υψώσουμε το ανάστημα μας.

Γιατί ναι, είμαστε Τεράστιοι και δεν το ξέρουμε. Δεν μας το έμαθαν ποτέ. Αντιθέτως μας έμαθαν οτι είμαστε μικροί και αδύναμοι απέναντί σε όλους τους άλλους, απέναντι στο σύστημα, απέναντι στο δόγμα, απέναντι στην κοινωνία.

Μάθε να κλείνεις την πόρτα της ενέργειας σου σε οτιδήποτε δεν θέλεις να εισχωρήσει στο πεδίο σου. Προτεραιότητα πρέπει να έχει πάντα ο εαυτός σου.
Μια όμορφη και σωστά δομημένη σχέση με τον εαυτό σου μπορεί να μεταμορφώσει στην ζωή σου. Να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις το παρελθόν και να μην φοβάσαι το μέλλον.

Ο άνθρωπος πρέπει να ζεί μέσα από τον εαυτό του, όχι μέσα από τους άλλους. Ο εαυτός σου πρέπει να σε πηγαίνει μπροστά.
Κάθε μέρα να γνωρίζεις κάτι νέο για εσένα. Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να νιώθεις υπερήφανος. Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη.

Δώσε έμφαση στην αγάπη στον εαυτό σου. 
Ποτέ δεν είναι αργά να δώσεις στο εσωτερικό σου παιδί αυτά που στερήθηκε. Ποτέ.
Αυτή είναι μια αλλαγή που θα την κάνεις μόνος. Δεν θα σου πω οτι είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολη η μάχη ανάμεσα στο "Πρέπει" και στο "Θέλω". 
Να θυμάσαι πάντα οτι οτιδήποτε χάνεις στην πραγματικότητα δεν είναι απώλεια. Ότι θα φύγει, θα φύγει επειδή δεν θα το χρειάζεσαι πιά.

Μην φοβηθείς. Οι μεγάλες αλλαγές συχνά έρχονται μέσα από μεγάλες απώλειες.
Δώσε χώρο και χρόνο στον εαυτό σου. Μόνο τότε θα δεις την αλήθεια σου.
Ξεκίνα με ένα Όχι την ημέρα.
Το πρώτο μισό της υλοποίησης ενός στόχου είναι η αρχή.
Ένα Όχι την ημέρα, και κράτα την ακεραιότητα του λόγου σου. 
Ο λόγος έχει δύναμη. Μεταφέρει τεράστια ποσά ενέργειας.
Ο λόγος είναι μια από τις πιό ισχυρές δυνάμεις

Η αλλαγή δεν θα έρθει ποτέ αν δεν ξυπνήσεις τον μικρό Γίγαντα που βρίσκεται μέσα σου.
Μην εγκαταλείψεις ποτέ και θα δεις οτι είναι αδύνατον να μην πετύχεις.
Μπορείς να το κάνεις. Το αξίζεις.
Και μην ξεχνάς ποτέ οτι κάθε σου συνειδητή επιλογή επαναπρογραμματίζει το δικό σου σύμπαν.


Μάρη Κουγιτάκη










Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

Απαιτώ,ονειρεύομαι,υλοποιώ.


Ζούμε σε έναν πλανήτη που τον διέπει η συμπαντική δικαιοσύνη.
Έναν πλανήτη που είναι θείο δώρο, είναι ο οίκος μας και είναι ιερός, μαζί και όλη η ζωή που υπάρχει επάνω του.
Η διαφορετικότητα μας σε όλα τα επίπεδα είναι ευλογία. Είμαστε όλοι μοναδικοί και τέλειοι έτσι ακριβώς όπως είμαστε.
Όταν μπορέσουμε να το κατανοήσουμε αυτό θα δούμε οτι οι δυνατότητες μας είναι απεριόριστες, οτι δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορούμε να καταφέρουμε.
Οτι είμαστε πλάσματα δυνατά και απόλυτα ικανά.
Οτι η φωνή μας έχει δύναμη και ο λόγος μας είναι δυνατός και ισχυρός.
Οτι η Αφθονία είναι αναφαίρετο δικαίωμα μας, και δεν χρειάζεται να αγωνιζόμαστε για να την αποκτήσουμε.Οτι δικαιούμαστε τα πάντα.
Οτι δεν υπάρχουν "ανώτερα" και "κατώτερα" είδη.
Όλοι, μα όλοι, άνθρωποι, ζώα, πουλιά, ψάρια και φυτά, έχουν ακριβώς ΤΟ ΙΔΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ στη ζωή, την υγεία και την αγάπη.


Για όλους αυτούς τους λόγους, και για ακόμα περισσότερους,
ΑΠΑΙΤΩ-ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ-ΥΛΟΠΟΙΩ έναν κόσμο χωρίς :

Σύνορα
 
Θρησκείες
Εξαρτήσεις
 
Φόνους
Βρισιές
 
Κακοποίηση
Παιδεραστία
Εμπόριο ναρκωτικών
 
Φτώχεια
 
Τζόγο
 
Όπλα
 
Εκμετάλλευση
 
Κακοποίηση ζώων  
Δόγματα 
Στρατό
 
Λογοκρισία
 
Φασισμό
Μίσος
 
Ρατσιστές
Σκοταδιστές
Παρελάσεις
Πρόσφυγες

ΑΠΑΙΤΩ-ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ-ΥΛΟΠΟΙΩ έναν κόσμο υπέρ :

Αγάπης
Φιλίας
Διαλόγου 
Βιβλίων
 
Παιδείας 
Ελευθερίας
 
Ανυπαρξίας δογμάτων και εκκλησιών
Καύσης νεκρών
Ανακύκλωσης
  
Φιλοζωίας 
Περιβάλλοντος
 
Πολιτισμού
Ταξιδιών
Υγείας
Ανεξαρτησίας
Δικαιοσύνης
 
Σεβασμού
Επιστήμης
Οικολογίας
Ελεύθερης συμβίωσης
 

Είμαστε όλοι υπέροχα μοναδικά και θεικά πλάσματα.
Συναισθήματα μίσους δεν χωράνε στην δική μας ύπαρξη.
Η πατρίδα μας, είναι όλος ο πλανήτης.
Και όχι εκεί που μένουμε ή γεννηθήκαμε.
Όλοι είμαστε αδέρφια, ανεξαρτήτως είδους, φύλου ή φυλής.

Και έτσι είναι...........
Μάρη Κουγιτάκη






Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Το παραμύθι των ψευδαισθήσεων


Χρόνια τώρα μιλάμε για διαστάσεις, και για κάποια επερχόμενη 5η διάσταση που δεν κατανοούμε καν τι μπορεί να είναι. Δεν κατανοούμε, γιατί δεν έχουμε εκπαιδεύσει το νου μας να σκέφτεται Κβαντικά και όχι Νευτώνια. 
Το χωροχρονικό συνεχές υπακούει μόνο στους Κβαντικούς Κανόνες εγώ η τρισδιάστατη πραγματικότητας μας είναι εγκλωβισμένη στην παλαιά Νευτώνια γεωμετρία.

Η σύγχρονη φυσική αποδεικνύει οτι το πραγματικό σύμπαν δεν είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις περιορισμένες αισθήσεις μας.
 
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Χρόνο.
Ο χρόνος είναι η Τέταρτη διάσταση, αλλά εμείς δεν μπορούμε να τον αντιληφθούμε ως διάσταση, όπως μπορούμε να αντιληφθούμε τις άλλες τρεις διαστάσεις Μήκος-Πλάτος-Ύψος, γιατί δεν τον αντιλαμβανόμαστε σαν "κατεύθυνση".
Είναι όμως πολύ περίεργο αυτό και παράδοξο συνάμα γιατί στην ουσία ο χρόνος είναι και εκείνος κατεύθυνση όπως και οι υπόλοιπες διαστάσεις, και θα έπρεπε να μπορούμε να κινούμαστε μέσα σε αυτόν μπροστά και πίσω με την ίδια ευκολία που το κάνουμε με τις άλλες τρεις διαστάσεις.
Η αλήθεια είναι οτι το μόνο εμπόδιο μας σε αυτό είναι οι περιορισμένες μας αισθήσεις. 

Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι, αλλά την αντιλαμβανόμαστε όπως "νομίζουμε" ότι είναι.
 
Οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε είναι απλώς μια ερμηνεία της πραγματικότητας που βασίζεται σε εντελώς υποκειμενική αντίληψη.
Οι αισθήσεις μας λοιπόν στην πραγματικότητα είναι ψευδαισθήσεις.

Ο δικός μας Δημήτρης Νανόπουλος, διακεκριμένος καθηγητής φυσικής του Πανεπιστημίου του Τέξας και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, υποστηρίζει οτι ζούμε σε δέκα διαστάσεις αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Ο Στίβεν Χώκινγκ και πολλοί άλλοι μεγάλοι επιστήμονες μιλούν για 120 διαστάσεις, ενώ η θεωρία των "Παράλληλων Συμπάντων" μιλά για άπειρες.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι δεν κατανοούμε τα πάντα μέσω μονάχα των αισθήσεων μας.
Έννοιες όπως η Ελευθερία, η Αγάπη, ο Σεβασμός και η Ευγνωμοσύνη είναι εντελώς έξω από της έννοιες των αισθήσεων μας, αλλά και έξω από τις έννοιες των τριών διαστάσεων. 

Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει ένα πολύ σημαντικό τμήμα στην ύπαρξη μας που παρ'όλο που δεν το αναγνωρίζουμε πάντα, όλοι έχουμε πρόσβαση σ'αυτό.
 
Είναι η Συνείδηση μας.
 
Και είναι ακριβώς αυτό το τμήμα που μας επιτρέπει να κινούμαστε πέραν των γνωστών και μη διαστάσεων.
Η συνείδηση μας ήταν και είναι πάντα ενιαία με το χωροχρονικό συνεχές. Αν εμείς δεν μπορούμε να είμαστε "συνειδητοί" είναι άλλο θέμα. 

Εδώ και πολύ καιρό, μια τεράστια αλλαγή δόνησης συμβαίνει στην γη σε κάθε επίπεδο, η οποία επηρεάζει οτιδήποτε υπάρχει πάνω στον πλανήτη. 
Η συχνότητα
Schumann σταθερή στα 7,80hz από το 1952 που ανακαλύφθηκε μέχρι το 1980, έφτασε στα 16hz!!! το 2014 και συνεχίζει.
Η μετάβαση σε μια νέα κατάσταση συνειδητότητας είναι πια γεγονός και σίγουρα δεν είναι μόνο προνόμιο της Γης. Όλο το ηλιακό μας σύστημα εξελίσσεται.

Τώρα λοιπόν είναι ο καιρός που χρειάζεται δουλειά για να αναστρέψουμε την συνείδηση μας από την παλαιά της αντίληψη, στην καινούρια αντίληψη του ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, αν δεν θέλουμε να παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στον παλιό κόσμο των 3
D ψευδαισθήσεων που είναι ο γραμμικός χρόνος, ο ορθολογικός νους η ατομικότητα, και να περάσουμε στον Ανώτερο Νου, στον Ταυτόχρονο Χρόνο, στην Συνειδητή Δημιουργία.

Να φτάσουμε σ'εκείνο το σημείο της ενσυνείδητης δημιουργίας ανεβάζοντας την προσωπική μας δόνηση και αφήνοντας πίσω τον ψεύτικο κόσμο των ψευδαισθήσεων που μέχρι τώρα θεωρούσαμε πραγματικό.
Να ενθυμηθούμε ποιοί είμαστε, να μπορούμε να βιώνουμε την Εστία ζώντας μέσα σε ένα ανθρώπινο σώμα, δίνοντας απόλυτη Αγάπη στον εαυτό μας πρώτα απ'όλα.
Με συνειδητή Ανάληψη Ευθύνης, χωρίς καμία χειραγώγηση στις ανάγκες και τα συναισθήματα του.
 
Με απόλυτη εμπιστοσύνη στην εσωτερική μας καθοδήγηση, δίνοντας την σκυτάλη στην καρδιά και την συναισθηματική νοημοσύνη.

Και έτσι θα μπορούμε να Είμαστε αυτό που πραγματικά Είμαστε, ένα μέρος δηλαδή της Άπειρης Συμπαντικής Ιδιοφυίας που βρίσκεται ταυτόχρονα σε όλες τις διαστάσεις και δεν υπόκειται σε κανένα περιορισμό, ενώ
 έχει πρόσβαση στην σοφία και την πληροφορία που βρίσκεται μέσα στην ίδια την ύπαρξη του.

Και μόνο τότε θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από το επίπεδο της θεωρίας και της θεωρητικής γνώσης, να περάσουμε στο πεδίο της πράξης και της εφαρμογής, και να κατανοήσουμε πραγματικά τι είναι οι "διαστάσεις" και πως ακριβώς λειτουργεί η Συμπαντική Ιδιοφυία.

Μόνο τότε θα είμαστε πραγματικά Ελεύθεροι.

Μάρη Κουγιτάκη 
 




Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Η μεγάλη "αφύπνιση"


Σε αυτή την εποχή της "μεγάλης πνευματικής αφύπνισης" που διανύουμε, αναρωτιέμαι, τελικά ποιός είναι ο αφυπνισμένος.

Είναι αυτός που τα βλέπει και τα θεωρεί όλα φυσιολογικά?
Είναι ο άλλος που τα βλέπει όλα αφύσικα?
Είναι ο τρίτος, που έχει κολλήσει στη "διδασκαλία" του γκουρού (πνευματικού-θεραπευτή-ιερέα) διδασκάλου του και δεν μπορεί να ακούσει ποτέ τίποτα άλλο αν ξεφεύγει από τα όρια του "μονοπατιού" του?
Είναι ο γκουρού (πνευματικός-θεραπευτής-ιερέας-διδάσκαλος) που δεν μπορεί να διανοηθεί οτι ίσως, λέω ίσως, υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από το μονοπάτι ή το δόγμα του?
Είναι αυτός που "κυριάρχησε" στα ανθρώπινα πάθη του και τις επιταγές του σώματος του και προσπαθεί να μας κάνει να νιώσουμε άσχημα που είμαστε άνθρωποι, που ήρθαμε να βιώσουμε την ανθρώπινη εμπειρία, τα πάθη, το σεξ, την τροφή, τις αισθήσεις, ολάκερη την γκάμα των ανθρώπινων ηδονών και συναισθημάτων?

Συνήθως οι "αφυπνισμένοι" επιζητούν να δούμε το αρνητικό σε όλα τα πράγματα.
Η έντονη σεξουαλική δραστηριότητα και γενικά η σωματική επαφή δεν είναι φυσιολογική, γιατί δεν πρέπει να "αναλώνεις" την ενέργεια σου από δω κι από κει.
Η ομοφυλοφιλία είναι ανωμαλία και δείγμα ψυχικής διαστροφής.

Η απόλαυση του καλού και νόστιμου φαγητού, ειδικά αν δεν είσαι της "υγιεινής", είναι καταστροφική και σου "ρίχνει" την δόνηση στα τάρταρα.
 
(Εδώ γελάμε)
Οι παντός είδους σωματικές ηδονές είναι κατάπτυστες και δείγμα μη ισορροπημένων και συναισθηματικά διαταραγμένων ανθρώπων.
Ο θαυμασμός του ανθρώπινου σώματος είναι ωραιοπάθεια και ναρκισσισμός.
Το να αγαπάς και να πιστεύεις στον εαυτό σου και να το επικοινωνείς είναι υπέρμετρος εγωισμός.
Μη αυτό, μη εκείνο, μη το άλλο.
Η λίστα είναι μεγάλη........

Και όλα αυτά εντέχνως καλυμμένα υπό το πέπλο της γνώσης και της φώτισης γιατί φυσικά ο
 "φωτισμένος" δεν κάνει αυτό, εκείνο ή το άλλο.
Ε λοιπόν, και εγώ σας λέω οτι ο "σκοτισμένος" δεν κάνει αυτό εκείνο ή το άλλο. 
Ο στερημένος, ο καταπιεσμένος, ο ακόλουθος, είναι στην πραγματικότητα ένας "σκοτισμένος" άνθρωπος και τίποτα περισσότερο.
Ο πραγματικά φωτισμένος τα κάνει όλα.  ΟΛΑ.
Γιατί γνωρίζει οτι γι'αυτό είναι εδώ, για να ΖΗΣΕΙ, να πάρει όλο το φάσμα των εμπειριών και των αισθήσεων. 
Γιατί ξέρει βαθιά μέσα του οτι η ενέργεια είναι απεριόριστη, οπότε ουσιαστικά δεν υφίσταται θέμα περιορισμού πουθενά.

Και για να μην παρεξηγηθούμε, εδώ δεν μιλάμε για ασυδοσία. Όμως άλλο τα κάνω και τα γεύομαι όλα με μέτρο, και άλλο περιορίζω τον εαυτό μου να μην κάνω τούτο ή εκείνο γιατί κάποιος φωτισμένος μου είπε οτι είναι κακό, και οτι για να φωτιστώ και εγώ χρειάζεται απαραίτητα να βάλω περιορισμούς στον εαυτό μου.
Ουσιαστικά όλο αυτό που γίνεται είναι μια προσπάθεια βίαιης αποκοπής από τον άνθρωπο.
 Μια προσπάθεια να βρεις τον θεό σκοτώνοντας τον άνθρωπο.
Μέσα στα μηνύματα που συνήθως περνούν οι "φωτισμένοι" είναι και το οτι η εποχή μας είναι η χειρότερη όλων των εποχών.Οτι όλα είναι μαύρα κι άραχνα, οτι τίποτα δεν πάει καλά. 
Οτι δεν υπάρχουν ήθη. 
Οτι από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το ίντερνετ γενικότερα, αναπτύσσουμε αρρωστημένο "εγώ" και χάνουμε την ταυτότητα μας.
Οτι τα πάντα μας βλάπτουν και
 όλα πάνε στραβά.
Αλλά αν το καλοσκεφτούμε, τελικά ποιός είναι σε θέση να κρίνει τι είναι "ίσιο"???
Και ξαφνικά γίναμε όλοι ειδικοί, και ειδήμονες.

Εγώ σίγουρα δεν είμαι "ειδήμονας".
Εγώ ξέρω οτι ήρθα εδώ για να ζήσω, να δοκιμάσω, να γευτώ, να εμπειραθώ, να ΝΙΩΣΩ τα πάντα.
Και η μέχρι τώρα πορεία μου στην εποχή που διάλεξα αυτή τη φορά να γεννηθώ, με έχει διδάξει μόνο ένα πράγμα.
Οτι ζούμε στην ωραιότερη εποχή.

Η εποχή μας είναι μακράν η καλύτερη από όλες τις προηγούμενες και την αγαπώ μέχρι εκεί που δεν πάει. Για την ακρίβεια την ΛΑΤΡΕΥΩ.
Δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού και να κάνω οτιδήποτε άλλο από αυτό που ΕΙΜΑΙ ΤΩΡΑ. Σήμερα. Αυτή την τώρα στιγμή.
 
Ζω, αισθάνομαι, νιώθω και αναπτύσσω το καλύτερο δυναμικό μου χρησιμοποιώντας όλα τα υπέροχα εργαλεία της εποχής μου.
 
Αγαπώ την τεχνολογία μας, έχει κάνει την καθημερινότητα μας τόσο εύκολη που τώρα έχουμε όσο χρόνο θέλουμε (αν πραγματικά θέλουμε) για να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας.
Αγαπώ την επιστήμη μας, εξηγήσαμε, απενοχοποιήσαμε, κατανοήσαμε όλα τα παράξενα και τα "μεταφυσικά" και τώρα ξέρουμε οτι όλα είναι απόλυτα "φυσικά" και διαθέσιμα για όλους.

Αγαπώ την ιατρική μας, έχει σώσει χιλιάδες ζωές, και έχει ανακουφίσει εκατομμύρια πόνους.
Αγαπώ το ίντερνετ, μέσα από αυτό άντλησα τεράστια γνώση και γνώρισα τους καλύτερους ανθρώπους που έχω σήμερα στην ζωή μου.
Αγαπώ τις ηδονές, γευστικές, οπτικές, ακουστικές, σαρκικές. ΟΛΕΣ.
 
Αν δεν χρειαζόμουν ηδονές δεν θα υπήρχε λόγος να έχω αισθήσεις.

Ήρθαμε να τα ζήσουμε όλα αυτά, και μέσα από αυτά να εξελιχθούμε και να "φωτιστούμε".
Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε αυτό?
Ήρθαμε σε έναν πλανήτη με απόλυτη αφθονία σε όλα μα όλα τα επίπεδα και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να τα δαιμονοποιούμε και να τα σκοτώνουμε όλα. 
Να βάζουμε περιορισμούς και ταμπέλες παντού, να τους φοράμε ετικέτες καλού, κακού, αποδεκτού και μη αποδεκτού.

Ας πάψουμε πιά να ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας, τις ιδιαίτερες ικανότητες μας, το σώμα μας, την σεξουαλικότητα μας, το οτι μας αρέσει το φαγητό, το σεξ, η χαρά και η διασκέδαση.
Ένα πραγματικά ελεύθερο πνεύμα δεν νοείται να δέχεται περιορισμούς και πρέπει σε τίποτα.
Και να το πω κι αλλιώς, αν δεν ήθελα να ζήσω αυτήν την εποχή δεν θα ήμουν εδώ, όπως και ο κάθε ένας από εμάς, αν δεν ήθελε δεν θα ήταν εδώ.

Δεν μας προσφέρει τίποτα καλό λοιπόν το να επικεντρώνουμε την προσοχή και την ενέργεια μας στα "αρνητικά" της εποχής μας, λες και οι προηγούμενες εποχές δεν είχαν αρνητικά.
 
Λες και τότε οι άνθρωποι ήταν απροβλημάτιστοι και τρισευτυχισμένοι.
Τα πάντα σίγουρα έχουν δύο πόλους. 

Για μένα δεν νοείται "αφυπνισμένος" που επικεντρώνεται στον αρνητικό πόλο.
 Τα πραγματικά ελεύθερα πνεύματα είναι οραματιστές και ασυμβίβαστοι.Βαθιά στην καρδιά τους γνωρίζουν οτι η παρορμητικότητα τους είναι θείο δώρο και δεν δέχονται να εγκλωβιστούν σε ψυχωτικά γρανάζια.

Η πηγή έμπνευσης τους είναι η ίδια η ύπαρξη τους, και το ολοκληρωτικά ανοιχτό μυαλό τους.
 
Και αυτό είναι
 κάτι πολύ ανώτερο από οτιδήποτε θα μπορούσε ποτέ να εκφράσει κάθε ανθρώπινος νόμος ή κανόνας.


Μάρη Κουγιτάκη







Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Που υπάρχεις?


Αν ξεκινήσουμε από την προϋπόθεση ότι είμαστε μέρος του συμπαντικής ιδιοφυίας, όταν αυτο-υποβιβαζόμαστε δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να μειώνουμε αυτήν την άπειρη συμπαντική ιδιοφυία.
Μεγαλώνουμε και εκπαιδευόμαστε να κάνουμε πράγματα που μας κάνουν αρεστούς στους άλλους. Για να μην μας κρίνουν, να μας αγαπούν,  να μην μας απορρίψουν, να μην μείνουμε μόνοι.
Ξεχνάμε τον εαυτό μας και σιγά σιγά μαθαίνουμε να ζούμε μια καθημερινότητα και μια ζωή που μας ζορίζει, μας δυσκολεύει. Συμπεριφερόμαστε όπως "πρέπει", συμπιεζόμαστε στις συνθήκες για την οικογένεια, για τα παιδιά, για τη μαμά, γιατί έτσι είναι το "σωστό", γιατί έτσι κάνουν όλοι.

Μήπως ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πιά οτι το πιο επώδυνο πράγμα είναι χάσουμε τον εαυτό μας, αγαπώντας και ξεχωρίζοντας όλους τους άλλους πάρα πολύ, και ξεχνώντας οτι είμαστε και εμείς ξεχωριστοί?
Στο τέλος της κάθε ημέρας έχουμε ποτέ σκεφτεί τι κάναμε σήμερα για εμάς; Όταν το βράδυ που ξαπλώνουμε βγάλουμε τον εκάστοτε ρόλο από πάνω μας τι μένει? 
Άραγε αναγνωρίζουμε αυτό που μένει; Που είμαστε εμείς μέσα σε όλο αυτό?

Το πρώτο και βασικότερο που χρειάζεται να καταλάβουμε είναι οτι είναι αδύνατο να αγαπήσουμε σωστά και ισορροπημένα τους άλλους, εάν πρώτα δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας. 
Δεν βρισκόμαστε πάνω στον πλανήτη για να ευχαριστήσουμε κάποιον άλλον.  

Εάν δεν είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό που είμαστε εσωτερικά δεν θα είμαστε ποτέ ευτυχισμένοι σε καμία μακροχρόνια σχέση, με τον οποιονδήποτε άλλο.

Σίγουρα όλοι κάναμε "λάθη", δώσαμε "αγώνες" και ενδεχομένως και να μετανιώσαμε για πράγματα που κάναμε στο παρελθόν. 
Αλλά εμείς σήμερα δεν είμαστε τα "λάθη" μας, δεν είμαστε οι "αγώνες" μας. Είμαστε εδώ, ΤΩΡΑ, με τη δύναμη να διαμορφώσουμε την ζωή μας και το μέλλον μας. 

Αν αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας με αγάπη, και αν το ευγνωμονούμε που μας οδήγησε σε αυτή τη νέα συνειδητοποίηση των πραγμάτων, θα μπορέσουμε να επικεντρωθούμε πλέον στο τι θέλουμε, τι νιώθουμε, τι ονειρευόμαστε.
Δεν χρειάζεται να τιμωρούμε τον εαυτό μας επειδή δεν τα καταφέραμε καλύτερα. Σίγουρα κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε την εκάστοτε στιγμή.
Άραγε αν μιλούσαμε σε κάποιον άνθρωπο που αγαπάμε, όπως για παράδειγμα στον καλύτερό μας φίλο, θα του συνιστούσατε ποτέ να ζει βυθισμένος στο άγχος και τη στεναχώρια? 
Θα του χτυπούσαμε τα "λάθη"?
 
Θα του επιβαιβαιώναμε την "ανικανότητα" του?

Γιατί δεν συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας σαν να είναι αυτός ο καλύτερος μας φίλος?
Γιατί δεν χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις με τις οποίες θα απευθυνόμασταν στο αγαπημένο μας πρόσωπο?
Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει από το να συμπεριφερθούμε με αγάπη και κατανόηση στον εαυτό μας? 

Κάθε τι ξεχωριστό που έχει συμβεί στη ζωή μας έγινε για να μας προετοιμάσει για μια μεγάλη αλλαγή που πρόκειται να έρθει. Για να πιστέψουμε στις δικές μας δυνάμεις.Για να ξαναβρούμε την χαμένη μας μοναδικότητα.
Όλα όσα ζούμε, γίνονται για να στρέψουν την πορεία μας σε μια νέα κατεύθυνση που μας οδηγεί σε έναν δρόμο που μας ταιριάζει. 

Μπορεί να μη τα βλέπουμε ή να μην τα καταλαβαίνουμε όλα τη στιγμή που γίνονται, και μπορεί αυτό να είναι δύσκολο για εμάς, όμως χρειάζεται να καταλάβουμε αυτό.
 Οτι είναι απόλυτα απαραίτητη η καλή γνώση του εαυτού μας και η εκτίμηση γι’ αυτό που είμαστε. Η γνώση και αποδοχή του εαυτού μας, μας δίνει έμπνευση. Η δύναμη μας προέρχεται από την ίδια την ύπαρξη μας. Ας φροντίσουμε λοιπόν τον εαυτό μας.

Οι ζωές μας βελτιώνονται μόνο όταν παίρνουμε ρίσκα και το πρώτο και το πιο δύσκολο ρίσκο που πρέπει να πάρουμε είναι το να γίνουμε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.
Η πραγματική θεραπεία συμβαίνει όταν μπορούμε να φανταστούμε ένα νέο μέλλον για τον εαυτό μας, το οποίο να μας προκαλέσει ενθουσιασμό.
Ας αγαπήσουμε επιτέλους τον εαυτό μας.Αυτή είναι η μόνη αγάπη που δεν θα μας προδώσει ποτέ.

Μάρη Κουγιτάκη















Αλλάζω

Η περίοδος που διανύουμε φαίνεται πολύ άσχημη. Όμως οι περισσότεροι ξέρουμε, γνωρίζουμε, νιώθουμε, ότι δεν πάει άλλο. Ο κόσμος έχει επέλ...