Ανάληψη ευθύνης

Ανάληψη ευθύνης.
Και μόνο το άκουσμα αυτών των δύο λέξεων μπορεί να μας αγχώσει, να μας τρομάξει, και να μας κάνει να νιώσουμε οτι τραβιέται το χαλί κάτω από τα πόδια μας.
Αυτό συμβαίνει γιατί η έννοια της προσωπικής μας ευθύνης, στο υποσυνείδητο έχει συνδεθεί με την ενοχή. Και αυτό είναι κάτι που κληρονομήσαμε από τα παιδικά μας χρόνια, και τα οικογενειακά μοτίβα μέσα στα οποία διαπαιδαγωγηθήκαμε. 

Σχεδόν πάντα ως παιδιά όταν ήμασταν "υπεύθυνοι" για κάποιο λάθος ή ζημιά, αυτό συνοδευόταν από τιμωρία, και συχνά χειροδικία. Είναι φυσικό λοιπόν να έχουμε συνδέσει την ανάληψη ευθύνης με άσχημες επιπτώσεις.

Το αίσθημα της ευθύνης στους περισσότερους ανθρώπους προκαλεί αισθήματα πανικού, και η πρώτη και αυτόματη αντίδραση είναι να υποστηρίξουμε οτι εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη, (δεν φταίμε) για το εκάστοτε γεγονός.
Και φυσικά η εύκολη λύση είναι να επιρρίψουμε τις ευθύνες σε κάποιον άλλον.
Αυτός ο άλλος, οι αυτοί οι άλλοι, θα λειτουργήσουν ως κακοί και φταίχτες όλων όσων μας συμβαίνουν, γιατί εμείς είμαστε απλά το θύμα.

Σε μια προβληματική σχέση, φταίει πάντα ο άλλος, στην εργασία μας αν δεν περνάμε καλά φταίνε οι συνάδελφοι ή ο προϊστάμενος, στην χώρα που καταρρέει φταίνε οι πολιτικοί, στην υγεία μας που δεν είναι καλή φταίει ο θεός ή η κακή μας τύχη. Και πάει λέγοντας.
Όλοι είναι κακοί και δυνάστες εκτός από εμάς. Τα θύματα...

Η στάση αυτή όμως δεν μπορεί παρά να είναι λανθασμένη και άδικη.
Άδικη προς τους άλλους, αλλά κυρίως στον εαυτό μας.
Αφήνουμε στην άκρη, παραδίδουμε δηλαδή, την δύναμη μας σε οτιδήποτε άλλο.
Μπαίνουμε στην θέση του θύματος και του ανήμπορου (εγώ ο καημένος), και επιτρέπουμε σε αισθήματα κατωτερότητας και ανικανότητας να εδραιωθούν στον ψυχισμό μας.

Και αυτή, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, είναι η πιό σκοτεινή πλευρά του ψυχισμού μας. Γιατί μέσα από αυτό το σκοτάδι εκπορεύονται όλα τα κακά της ζωής μας, αλλά και τα κακά που κάνουμε στους άλλους, είτε θέλουμε να το συνειδητοποιήσουμε είτε όχι.

Ο μόνος τρόπος να αναλάβουμε επιτέλους την ευθύνη του εαυτού μας και της ζωής μας, έστω και τώρα, είναι να πάψουμε να αισθανόμαστε ακινητοποιημένοι από την ασθένεια της θυματοποίησης.
Να αποβάλλουμε τα μοτίβα που μας έχουν φυτέψει από τα μικρά μας χρόνια στο υποσυνείδητο, και να έρθουμε επιτέλους σε επαφή με τον αληθινό πλούτο της ψυχής μας.

Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα, αυτή η "κακή" κληρονομιά να πάψει να επηρεάζει τις επόμενες γενιές, και κατά συνέπεια την αυριανή κοινωνία.
Μόνο έτσι θα υπάρχει ελπίδα να αλλάξει θετικά αυτός ο κόσμος.

Και μην πεις "εγώ θα αλλάξω τον κόσμο?"
Ναι, εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο, γιατί κάθε σκέψη σου, πράξη σου, ή πεποίθηση σου επηρεάζει το συλλογικό ασυνείδητο.
Η ψυχική ενδυνάμωση και η πραγματική ενηλικίωση έρχονται μόνο μέσα από την επαφή με την αλήθεια μας, η οποία μας προσφέρει βαθιά επικοινωνία με τον εαυτό μας, και απελευθέρωση από τους ρόλους του θύματος.

Η θέληση, η υπομονή και ο διάλογος με τον εαυτό μας, ανοίγει την προοπτική μας και ενισχύει την αντοχή μας. Μαθαίνοντας να κοιτάζουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, αντλούμε αυτογνωσία και δύναμη.
Η αλήθεια είναι το μόνο όπλο απέναντι στην θυματοποίηση και στην ανικανότητα ανάληψης των ευθυνών μας απέναντι στον εαυτό μας πρώτα απ'όλα, και κατ'επέκταση στην κοινωνία μας.

Χρειάζεται επιτέλους να αποκτήσουμε τον δέοντα σεβασμό απέναντι στον εαυτό μας, και να συνειδητοποιήσουμε πόσο μοναδικός και ξεχωριστός είναι.
Να αποφασίσουμε να σηκώσουμε και να διαχειριστούμε τις δικές μας ευθύνες, χωρίς τον φόβο οτι θα σπάσει η πλάτη μας.
Να πάψουμε να αντιδρούμε παθητικά στο περιβάλλον μας, και να κάνουμε συνειδητές και ελεύθερες επιλογές. Να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε το ένστικτο μας και να διατηρούμε το μυαλό μας ανοιχτό στις προοπτικές που εμφανίζονται μπροστά μας.

Αυτή η στάση ζωής μας βοηθάει να καταλαβαίνουμε πλήρως την φύση της κάθε εμπειρίας μας, να εμπιστευόμαστε την προσωπική μας κρίση και να αναλαμβάνουμε πλήρως την ευθύνη των επιλογών μας.
Έτσι θα γίνουμε πλήρως λειτουργικά άτομα, με έμφυτη τάση να κατευθυνόμαστε στα υψηλότερα επίπεδα των δυνατοτήτων μας, και να εξελισσόμαστε αδιάκοπα και με επιτυχία.

Και ας θυμόμαστε πάντα, οτι οι ψυχικά υπεύθυνοι πάντα αντέχουν, ενώ όσοι δεν αναλαμβάνουν την προσωπική τους ευθύνη καταρρέουν.
Η δύναμη δεν είναι αυτονόητη, είναι κάτι που καλλιεργείται.
Η διατήρηση αυτής της προοπτικής απαιτεί ανάληψη ευθύνης, φροντίδα του εαυτού, και συνειδητότητα.

Μάρη Κουγιτάκη

Μην εστιάζεις στον θόρυβο

Όλοι μας, από την αρχή της ζωής μας, συνεχώς διδασκόμαστε να δίνουμε μεγάλη σημασία στη γνώμη των άλλων και εκπαιδευόμαστε σε πάρα πολλούς τρόπους αναζήτησης της αποδοχής τους.

Συχνά αλλάζουμε την άποψη μας, ή ακόμη και τα ίδια τα πιστεύω μας, επειδή κάποιος δεν τα εγκρίνει.
Μαθαίνουμε από νωρίς να κολακεύουμε κάποιον για να τον κάνουμε να μας συμπαθήσει, να νιώθουμε απογοήτευση όταν κάποιος διαφωνεί μαζί μας, και συχνά νιώθουμε οτι μας πρόσβαλλαν ή μας υποτίμησαν όταν δεχόμαστε αρνητική κριτική.

Συν τω χρόνω, αυτό εγκαθίσταται στα βάθη του ψυχισμού μας και από εκεί και πέρα γίνεται σχεδόν αδύνατον να μην μας πληγώνει η αρνητική κριτική.
Ανεξάρτητα από το πόση αυτοπεποίθηση έχουμε, ακόμα και αν έχουμε αποδεχτεί και αγαπήσει τον εαυτό μας ολοκληρωτικά, είναι σχεδόν αδύνατον να μην μας επηρεάζει έστω και λίγο η αρνητική γνώμη των άλλων. Τα σκληρά και απαξιωτικά λόγια λυγίζουν σχεδόν όλους μας.

Ακόμα και αν είμαστε δυνατοί και "δουλεμένοι" κάποια λόγια πάντα θα βρίσκουν τον στόχο τους, γιατί δεν κανείς δεν έχει αποκτήσει απόλυτη ανοσία στην αρνητική γνώμη των άλλων, ειδικά όταν είναι κακοήθης.

Μήπως τώρα είναι η ώρα να κάνουμε κάτι γι' αυτό?
Μήπως κουραστήκαμε?
Μήπως υπάρχει ένα εσωτερικό κάλεσμα που κλωτσάει μέσα μας και μας κάνει αφόρητη αυτήν την κατάσταση?

Τι θα μπορούσαμε όμως να κάνουμε?

Αρχικά χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι και εμείς έχουμε πολύ συχνά την ίδια συμπεριφορά. Το να κρίνουμε αυτομάτως αρνητικά τους άλλους, ειδικά όταν τίθεται θέμα ζήλιας για αυτά που έχουν ή για την όποια επιτυχία τους, είναι κάτι που μας βγαίνει φυσικά κι αβίαστα.
Είναι ένα από τα όχι και τόσο καλά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, και το κάνουν και οι "καλύτεροι" άνθρωποι στον κόσμο, πιστέψτε με.

 Αντιθέτως, το να αφήσουμε το αρχικό αρνητικό συναίσθημα στην άκρη, και να δώσουμε χρόνο ώστε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να το ξανασκεφτεί πριν μιλήσει, είναι κάτι που το κάνουν ελάχιστοι από εμάς. Ουσιαστικά πληγωνόμαστε από αυτό που εμείς οι ίδιοι κάνουμε στους άλλους.

Το ιδανικό και το απόλυτα υγιές, θα ήταν να σεβόμασταν τους ανθρώπους γύρω μας και να φροντίζαμε οι πράξεις μας και τα λόγια μας να μην τους προκαλούν πόνο ή ακόμη και κακό.
Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η συμπεριφορά μας πρέπει να έχει ως άξονα την δική τους ικανοποίηση. Τα δικά μας πιστεύω είναι εκείνα που πρέπει να προβάλουμε στην ζωή, ακόμα και αν δυσαρεστήσουμε κάποιους.

Αρχής γενομένης λοιπόν, χρειάζεται αυτογνωσία και εργασία με τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να απαιτούμε να μην μας κάνουν αυτό που εμείς οι ίδιοι κάνουμε. Ούτε να μην μας φθονούν, εφ' όσον εμείς φθονούμε πρώτοι.

Κατά δεύτερον ας συνειδητοποιήσουμε οτι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να ξέρει τα πάντα για εμάς, και εμείς δεν ξέρουμε τα πάντα για κανέναν. Κανείς δεν ξέρει εμάς, καλύτερα από εμάς. Ο κάθε ένας έχει την δική του μοναδική προσωπικότητα, και τα δικές του ιδιαιτερότητες, οι οποίες συνήθως είναι τελείως διαφορετικές από αυτές των άλλων.

Τρίτον να χωνέψουμε οτι το γεγονός, πως η δική μας κοσμοθέαση είναι διαφορετική από την δική τους, και σε καμία περίπτωση αυτό δεν μας καθιστά "λιγότερους". Αντιθέτως, πολλές φορές μας καθιστά "περισσότερους", αλλά για να μπορέσουμε να το δούμε αυτό, χρειάζεται να έχουμε μια πραγματικά αντικειμενική εικόνα για τον εαυτό μας.

Επίσης θα μας βοηθούσε πολύ το να σκεφτούμε το πόσο σημαντική είναι για εμάς η γνώμη των άλλων, και γιατί.
Σε ποιούς τομείς φοβόμαστε περισσότερο την κριτική τους?
Μέχρι πού θα φτάναμε για να εξασφαλίσουμε την αποδοχή τους?

Κάθε φορά που κάποιος, μπροστά μας ή πίσω μας, μας απαξιώνει, χρειάζεται να ξέρουμε οτι μιλάει μέσα από το πρίσμα των δικών του περιορισμών και ανασφαλειών.
Δεν θα μας εξυπηρετήσει κάπου να του κάνουμε το ίδιο, το ιδανικό είναι να τον αγνοήσουμε και να το προσπεράσουμε.
Όταν πρόκειται για στάση και άποψη ζωής, δεν υπάρχουν και πολλά για τα οποία αξίζει να διαφωνήσουμε και να χαλαστούμε. Αυτό που είναι σωστό για εμάς, μπορεί να είναι λάθος για τον άλλον, και τούμπαλιν.

Αν είμαστε ώριμοι και συγκροτημένοι, σίγουρα είμαστε περισσότερο ανοιχτοί στην όποια τοποθέτηση των άλλων, και καταλαβαίνουμε οτι ο κάθε ένας βρίσκεται στο επίπεδο του, άρα μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα και την συμπεριφορά του μόνο όσο του επιτρέπει αυτό το επίπεδο.

Συνήθως, όταν κάποιος κοινωνεί την αλήθεια του, ή κάτι που ο ίδιος πιστεύει οτι μπορεί να βοηθήσει τους άλλους, ειδικά αν είναι πρωτοποριακό, σχεδόν πάντα χαρακτηρίζεται υπερφίαλος, νάρκισσος, εγωκεντρικός, μη ταπεινός, και πολλά άλλα, τα οποία το μόνο που κάνουν είναι να εξυπηρετούν την αίσθηση της μικρότητας εκείνου που τα ξεστομίζει.

Η έννοια της ταπεινότητας έχει διαστρεβλωθεί τελείως. Η συστολή και η εσωστρέφεια δεν είναι ταπεινότητα.

Ταπεινότητα σημαίνει Σοφρωσύνη, Γνώθι σ' Εαυτόν, Ψυχική Ωριμότητα και Ισορροπία με το περιβάλλον, και όχι αίσθηση μικρότητας, μη αξίας, και οσφυοκαμψίας.

Η ταπεινότητα λοιπόν, έχει λανθασμένα ταυτιστεί με την αφάνεια.
Δεν χρειάζεται να απολογούμαστε, ούτε να νιώθουμε συστολή για αυτό που είμαστε, τον τρόπο που υπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο, τον τρόπο που προβάλλουμε τον εαυτό μας προς τα έξω.

Είμαι ταπεινός, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση είμαι αόρατος, συρρικνωμένος ή ανύπαρκτος.
Για να επιτύχουμε όμως μία τέτοια νοητική στάση, η αίσθηση της αυταξίας μας είναι βασική προϋπόθεση.

Ευτυχώς έχουν περάσει πολλοί "ταπεινοί διάσημοι" από αυτόν τον κόσμο, (Nicola Tesla, Vilhelm Reich, Martin Louther King, John Lennon, Princess Diana, Nick Vuijich, και πολλοί άλλοι)  και μας έχουν διδάξει (πέραν του οτι τους πρωτοπόρους και τους "διαφορετικούς" πάντα τους λιθοβολούν) οτι για να συνεισφέρουμε στην αλλαγή και την εξέλιξη, δεν αρκεί απλά να υπάρχουμε, χρειάζεται να μην φοβόμαστε να εκτεθούμε, να μάθουμε να ξεπερνάμε γρήγορα το πάγωμα που μας προκαλεί η αρνητική κριτική, και να ανακτούμε την ισορροπία μας στον συντομότερο χρόνο, ώστε να έχουμε τις λιγότερες δυνατές απώλειες, και να συνεχίζουμε.

Μόνο όταν είμαστε "αόρατοι" δεν δεχόμεθα κριτική, γιατί ακριβώς δεν μας βλέπει κανείς.
Δεν είμαστε εδώ όμως για να μένουμε στην ανυπαρξία. Είμαστε εδώ για να αφήσουμε το στίγμα μας, για να βάλουμε το δικό μας μικρό λιθαράκι στην προσπάθεια να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος.

Ας είμαστε ο εαυτός μας, με τον μοναδικό τρόπο που μόνο εμείς ξέρουμε. Χωρίς «οδηγίες χρήσεως» και έτοιμες συνταγές, αλλά με σαφή βήματα, προκειμένου να φθάσουμε εκεί ακριβώς που χρειάζεται, με ευκολία και ασφάλεια. 

Χωρίς να αφήσουμε κανένα υπόλειμμα τοξικής ντροπής να μας εμποδίσει να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να εκφράζουμε όλο το δυναμικό μας.
Κάθε μέρα που ξημερώνει, ας επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι αυτός που είναι, κλείνοντας τα αυτιά μας, βρίσκοντας την ησυχία μέσα μας, και εκφράζοντας προς τα έξω χωρίς ντροπή, τα βάθη της ύπαρξης μας.

Μάρη Κουγιτάκη

Η Επανάσταση της Συνείδησης

Όλο και συχνότερα ακούμε γύρω μας, οτι ήρθε η ώρα να επαναστατήσουμε, να ξεσηκωθούμε. Ότι για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα στην πραγματικότητα μας χρειάζεται κάποιου είδους βία. Να κάψουμε, να κρεμάσουμε, να σκοτώσουμε.....

Αυτό που δεν έχουν καταλάβει, ακόμη τουλάχιστον οι περισσότεροι, είναι οτι οι εποχές αλλάζουν. Και κάτι που ήταν κατάλληλο ή εξυπηρετούσε σε μια παλαιότερη εποχή, δεν σημαίνει οτι εξυπηρετεί και στο σήμερα.

Όσο εξελίσσεται ο άνθρωπος, εξελίσσονται και οι συμπεριφορές, οι καταστάσεις, και η αντιμετώπιση αυτών.

Οι παλαιού τύπου επαναστάσεις έχουν προ πολλού πεθάνει, όπως έχει πεθάνει και η εποχή που αυτές εξυπηρετούσαν.

Όχι, πλέον δεν μπορούμε να πετύχουμε απολύτως τίποτα χρησιμοποιώντας νεκρά μοντέλα συμπεριφορών και επαναστάσεων.

Σήμερα υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι καταστολής αυτών των μοντέλων.

Είναι σαν να επιτιθέμεθα με τσουγκράνες σε έναν στρατό με αυτόματα όπλα.

Η ήττα είναι δεδομένη.

Κι όμως, τώρα, έχει ήδη αρχίσει η μεγαλύτερη επανάσταση όλων των εποχών.

Και αυτή είναι η επανάσταση που δεν μπορούν να καταστείλουν όσο κι αν προσπαθούν. Είναι η επανάσταση που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε ένα άλλο μοντέλο ζωής και κοσμοθέασης.

Αυτή είναι η Επανάσταση της Συνείδησης. 

Ο κάθε ένας από εμάς κουβαλάει μια ταυτότητα.
Αυτή περιλαμβάνει το σύνολο των βιωμάτων μας. 

Πράγματα που αφομοιώσαμε ή μας επιβλήθηκαν από τους γονείς και το περιβάλλον που μεγαλώσαμε.

Αυτή η ταυτότητα μας κάνει να πιστεύουμε οτι ξέρουμε ποιοί είμαστε και τι θέλουμε. Όμως αυτή η εικόνα είναι πέρα για πέρα απατηλή. 

Και αυτό το αντιλαμβανόμαστε όταν έρθει κάτι στην ζωή μας, και διαταράξει τα συστατικά της ταυτότητας μας. 

Ουσιαστικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι ταμπέλες που έχουν μπει στο μέτωπο μας.  "Εσύ γεννήθηκες για να κάνεις αυτό ή να γίνεις το άλλο".

Δομούμε την ζωή μας έτσι, ώστε να είμαστε αποδεκτοί από το περιβάλλον και την κοινωνία, με τα εκάστοτε πρότυπα της. Αγαπάμε και μισούμε σύμφωνα με αυτό που αγαπά και μισεί η κουλτούρα μας.

Στην πραγματικότητα όμως δεν είμαστε αυτό, για την ακρίβεια απέχουμε παρασάγγας από αυτό.

Όσο προσκολλημένοι είμαστε με αυτήν την εικόνα, τόσο πιό δύσκολο κι επώδυνο είναι όταν έρθει στην ζωή μας αυτό το "κάτι" που θα μας κάνει να σκεφτούμε "Μήπως τελικά δεν είμαι έτσι? Μήπως δεν είμαι αυτός? Και τότε ποιός είμαι???"

Το πρώτο βήμα προς την Ελευθερία, είναι ακριβώς αυτό. Το να αποκολλήσουμε από πάνω μας την κατασκευασμένη ταυτότητα μας ώστε να μπορέσει να αναδυθεί από μέσα μας αυτό που πραγματικά είμαστε. 

Και συνήθως είναι πολύ βαθιά καταχωνιασμένο.

Να πετάξουμε από πάνω μας κάθε είδους ενοχές που μας έχει φυτέψει το περιβάλλον και ο τρόπος που γαλουχηθήκαμε.

Η ενοχές είναι κατασκευασμένα συναισθήματα και έχουν όλες, τις ρίζες τους στην παιδική μας ηλικία. Όλες οι συμπεριφορές μας που έρχονται σε αντίθεση με τις "ηθικές μας αξίες" μας δημιουργούν ενοχές.

Και βέβαια όσο συχνότερα μας τις επιβάλλουν ως παιδιά, τόσο δυσκολότερα ξεφεύγουμε από αυτές ως ενήλικες, γιατί έχει παγιωθεί μέσα μας ο "ενοχικός" τρόπος σκέψης.

Ο εγκέφαλος μας είναι ένας πολυσύνθετος και εξαιρετικά περίπλοκος μηχανισμός που κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα και τις αυτοματοποιημένες αντιδράσεις.

Είναι εκπαιδευμένος να επιστρέφει και να επικεντρώνεται στα γνωστά και οικεία και να αντιστέκεται στην όποια αλλαγή.

Και σίγουρα ένα ισχυρό σύστημα πεποιθήσεων παραμένει ακλόνητο για όσο εμείς το δικαιολογούμε, και δεν το αμφισβητούμε.

Είναι ώρα λοιπόν να διεκδικήσουμε δυναμικά και χωρίς καθόλου ενοχές, το δικαίωμα μας στην Πνευματική Ελευθερία. Είναι κάτι που μέχρι σήμερα δεν είχαμε, όσο κι αν νομίζαμε οτι το είχαμε.

Ο τρόπος που διαλέγει ο κάθε ένας μας να το κάνει αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η δυναμική διεκδίκηση των πνευματικών μας δικαιωμάτων δεν υποδηλώνει σε καμία περίπτωση εγωκεντρισμό. Δεν χρειάζεται να δίνεις εξηγήσεις ή να δικαιολογείς στους άλλους τι είναι αυτό που κάνεις και γιατί το κάνεις. Μπορείς να τους εξηγείς, οτι είναι φυσικό να αλλάζεις σχέδια και απόψεις για την ζωή σου, και οτι και εκείνοι μπορούν να κάνουν το ίδιο.

Η επανάσταση της εποχής μας, ΕΙΝΑΙ η επανάσταση της Συνείδησης.

Και είναι υψίστης σημασίας να καταλάβουμε οτι για να επιτύχει αυτό, η αγάπη και η αποδοχή του εαυτού μας είναι υποχρέωση. 

Εντάξει, δεν μας έχουν μάθει πως να το κάνουμε. Δεν κατέχουμε δηλαδή αυτήν την δεξιότητα. Ποτέ όμως δεν είναι αργά για να αρχίσουμε. 

Σήμερα ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων κάθε μέρα αφυπνίζεται και ξυπνά από το όνειρο της ταύτισης του με μια ταυτότητα που δεν είναι δική του. Αναγνωρίζουν οτι υπάρχει κάτι βαθύτερο και πιό ουσιαστικό.

Το βλέπουμε κάθε μέρα, ειδικά στους νέους ανθρώπους. Όλο και περισσότεροι αμφισβητούν την καταλληλότητα της κοινωνικής και θρησκευτικής εκπαίδευσης.  Αμφισβητούν το σύστημα που τους δείχνει τον "σωστό δρόμο". 

Ξέρουν καλά οτι είναι σε θέση να μετατοπίσουν το κέντρο βάρους της ζωής τους, από τον εσωτερικό διαχωρισμό στην ενότητα.
Και τι σημαίνει αυτό? Οτι αρχίζουν να αποταυτίζονται από την κοιμισμένη συνείδηση και πλησιάζουν όλο και περισσότερο προς το κέντρο τους.
Επιδιώκουν τους στόχους και τα θέλω τους κοιτώντας μόνο το μέσα τους. 

Και το μέσα τους, είναι η κινητήρια δύναμη της ύπαρξής τους.

Μόνο σε αυτήν την συνειδησιακή κατάσταση μπορούμε να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, και να έχουμε εμείς τον πλήρη έλεγχο του εαυτού και της ζωής μας.

Είμαστε εδώ γιατί μας δόθηκε ένα πολύτιμο δώρο. Η Ζωή!!!
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ ποιό είναι το νόημα αυτής της ζωής?
Γιατί στ'αλήθεια είμαστε εδώ??? Ποιοί είμαστε???

Πιστεύω ακράδαντα πως μοιραζόμαστε όλοι έναν κοινό σκοπό, ο οποίος είναι να εκδηλώσουμε όλο το πραγματικό δυναμικό μας και να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Και μέσα από αυτό να γίνουμε η κινητήρια δύναμη που θα αλλάξει τον κόσμο.

Η επανάσταση της συνείδησης πραγματοποιείται τώρα, αυτήν εδώ την στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Παντού, σε όλον τον κόσμο. Σε αυτόν εδώ τον πλανήτη που κανείς Θεός δεν έβαλε σύνορα.

Χωρίς καμία στρατηγική, χωρίς κανέναν μεγάλο ηγέτη. Μόνο με απλούς ανθρώπους που κάθε μέρα κατανοούν όλο και περισσότερο την Ύπαρξη, και επιτρέπουν τις διεργασίες να πραγματοποιηθούν μέσα τους, παρασύροντας όλο και περισσότερους άλλους να ξυπνήσουν από τον λήθαργο που βρίσκονται σε όλη την μέχρι σήμερα ζωή τους.

Σε αυτήν την ευλογημένη εποχή που επέλεξες να γεννηθείς, εσύ που θέλεις να βρίσκεσαι?

Μάρη Κουγιτάκη 

Μην φοβάσαι την Αγάπη

Γιατί κάποιοι από εμάς φοβούνται τόσο πολύ την Αγάπη?
Τι τους κάνει να χτίζουν τοίχους προστασίας γύρω τους?
Γιατί η καρδιά τους είναι τόσο παγωμένη?

Η αλήθεια είναι οτι οι περισσότεροι από εμάς, ειδικά οι ηλικίες 30 και επάνω, είμαστε παιδιά συναισθηματικά στερημένων γονέων, που μεγάλωσαν με μια πολύ διαστρεβλωμένη αίσθηση της Αγάπης.

Γιατί κάποιοι από εμάς φοβούνται τόσο πολύ την Αγάπη?
Τι τους κάνει να χτίζουν τοίχους προστασίας γύρω τους?
Γιατί η καρδιά τους είναι τόσο παγωμένη?

Η αλήθεια είναι οτι οι περισσότεροι από εμάς, ειδικά οι ηλικίες 30 και επάνω, είμαστε παιδιά συναισθηματικά στερημένων γονέων, που μεγάλωσαν με μια πολύ διαστρεβλωμένη αίσθηση της Αγάπης.

Προσδιόρισαν το ποιοί είναι, μέσα από έναν εντελώς αφύσικο τρόπο.
Οι περισσότεροι από τους γονείς μας μεγάλωσαν με μια αγάπη εντελώς κακοποιητική.
Έμαθαν να διαπραγματεύονται για να έχουν ή να δώσουν Αγάπη.
Θα σε αγαπώ εάν......

Ένα μοτίβο που αναγκαστικά πέρασε και στα δικά τους παιδιά. Εμάς.
Και έτσι μάθαμε και εμείς ποιοί "είμαστε" μέσα από προβληματικές συμπεριφορές.
Μας φαίνεται πλέον φυσικό να διαπραγματευόμαστε τις σχέσεις μας με τους άλλους. Να εκδηλώνουμε συγκεχυμένες συναισθηματικές συμπεριφορές.
Το Εγώ των περισσοτέρων μας, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, είναι μια ανώριμη οντότητα. Πληγωμένη και διασκορπισμένη σε κομμάτια, που δυσκολεύεται πάρα πολύ να διαχειριστεί την ζωή.

Συναισθήματα όπως ματαιότητα, απαισιοδοξία, εσωτερικό κενό, δημιουργούνται συνεχώς μέσα μας, λόγω της έλλειψης αληθινής Αγάπης στην ζωή μας.
Αυτή η κατάσταση μας κάνει να νιώθουμε τόσο άσχημα, που συχνά έχουμε έντονα ξεσπάσματα οργής και επιθετικότητας απέναντι στους πιό αδύναμους από εμάς. Στα παιδιά μας δηλαδή, ακόμη και στα ζώα.
Συνήθως μετά το μετανιώνουμε και αισθανόμαστε άσχημα για την συμπεριφορά μας.

Νιώθουμε έντονα την συναισθηματική μας ανεπάρκεια και αυτό δημιουργεί ακόμη περισσότερα αρνητικά συναισθήματα, εγώ εμείς γυρίζουμε γύρω γύρω στον φαύλο κύκλο της παθολογικής ψυχικής δομής μας.

Για πολλούς από εμάς η Αγάπη είναι είδος προς διαπραγμάτευση.

Βιώνουμε το Εγώ μας ως μια τραυματισμένη και ανώριμη οντότητα που μοιάζει να είναι ατελής, και διασπασμένη σε κομμάτια. Μια οντότητα που δεν είναι σε καμία περίπτωση ικανή να κουμαντάρει με επιτυχία τις απαιτήσεις της καθημερινότητας και των σχέσεων μας με τους άλλους.
Εύλογα ο άνθρωπος που βιώνει τον εαυτό του έτσι, δεν είναι ικανός να δώσει, αλλά ούτε και να πάρει Αγάπη.

Και είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση της προσωπικής μας ανεπάρκειας που είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την αδυναμία μας να δεχτούμε την Αγάπη, και στην συνέχεια να την προσφέρουμε και στους άλλους.

Κι όμως η πληρότητα της ζωής έρχεται μόνο σε εκείνους που δεν φοβούνται να Αγαπήσουν και να Αγαπηθούν. Σε εκείνους που δεν φοβούνται μην τυχόν και δεν είναι αρεστοί στους άλλους.

Ποτέ δεν είναι αργά για να θεραπεύσουμε τον τραυματισμένο ψυχικό μας κόσμο και να ισορροπήσουμε το Εγώ μας.
Ποτέ δεν είναι αργά να μπορέσουμε να λάβουμε και να νιώσουμε Αγάπη στην αυτούσια ανόθευτη μορφή της.

Η πραγματική Αγάπη δεν πληγώνει, δεν πονάει, δεν προσβάλλει, δεν εκβιάζει.
Ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσουμε να δίνουμε αυτήν την γνήσια Αγάπη, και όχι την κακέκτυπη και κακοποιητική μορφή της.

Είναι τώρα η ώρα να κατανοήσουμε οτι η Αγάπη δεν σημαίνει υπό όρους ανταλλαγή. Είναι το αγνότερο και θεϊκότερο συναίσθημα και δεν πρέπει να κακοποιείται και να χρησιμοποιείται στο πλαίσιο της "ανταλλαγής".
Είναι τώρα η ώρα να απαιτήσουμε να μας αγαπήσουν γι'αυτό που είμαστε, και όχι γι'αυτό που θέλουν να είμαστε.
Ναι, είναι εκείνη η ώρα που πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε την Αγάπη.

Να σταματήσουμε να βλέπουμε εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, και σκοτεινές σκιές εκεί που υπάρχει μόνο Φως.
Είναι η ώρα που χρειάζεται επιτέλους να καταλάβουμε οτι η Αγάπη στην γνήσια Θεϊκή Μορφή της, είναι αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα μας.

Μάρη Κουγιτάκη 

Το πνεύμα της Εμπιστοσύνης

Η ζωή μας δεν είναι, και δεν μπορεί ποτέ να είναι μια ευθεία γραμμή.
Εμπεριέχει μέσα της όλο το φάσμα της ανθρώπινης εμπειρίας.
Εκ των πραγμάτων υπάρχουν όμορφες και άσχημες στιγμές, εύκολες ή δύσκολες περίοδοι. Στις δύσκολες περιόδους το πρώτο πράγμα που κλονίζεται μέσα μας είναι η Εμπιστοσύνη.

Η Εμπιστοσύνη δεν ανήκει στο φάσμα των συναισθημάτων γιατί δεν είναι συναίσθημα. Είναι στάση ζωής. Αποτελεί το κυριότερο συστατικό για την προσωπική και ψυχική μας ισορροπία, και για την συνειδητή αντιμετώπιση των προκλήσεων που μας φέρνει η ζωή, η οποία παρεμπιπτόντως πάντα ξέρει τι κάνει.

Είναι επίσης το κύριο συστατικό της επιτυχίας στις όποιες αλλαγές θέλουμε να κάνουμε στην ζωή μας, και στα όποια "ρίσκα" θέλουμε να πάρουμε.
Το σίγουρο είναι οτι αν δεν ρισκάρεις δεν κερδίζεις, αλλά και αν δεν έχεις απόλυτη Εμπιστοσύνη στην κίνηση που κάνεις, την έχεις ήδη καταδικάσει σε αποτυχία.

Όσο πιό γρήγορα αποδεχτούμε και κατανοήσουμε την σημασία της Εμπιστοσύνης, τόσο γρήγορα θα μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε την "κυριότητα" μας σε αυτήν, και μόνο τότε θα καταλάβουμε τον κυρίαρχο Αρχιτεκτονικό της ρόλο.

Οτιδήποτε θέλεις να αλλάξεις ή να βελτιώσεις στην ζωή σου, απλά δεν γίνεται εάν έχεις μέσα σου συνεχώς τον φόβο της αποτυχίας.

Η Εμπιστοσύνη είναι ο Καταλύτης για να λειτουργήσει σωστά η συγχρονικότητα, και να γίνουν οι όποιες αλλαγές. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

Είναι εκείνη που χτίζει γερές και δυνατές βάσεις, ώστε κατά την διάρκεια των αλλαγών, να πατάμε πάνω της και να νιώθουμε ισορροπία.
Είναι δύσκολο να συνεργαστείς με την συγχρονικότητα εάν δεν υπάρχει Εμπιστοσύνη.
Και ειδικά τώρα, σε αυτές τις φαινομενικά δύσκολες εποχές, με όλα αυτά που συμβαίνουν, που φαίνεται οτι ο κόσμος καταρρέει και πολλές φορές μοιάζει σαν να μην υπάρχει ελπίδα, τώρα είναι η πιό κρίσιμη και σημαντική στιγμή για να νιώσουμε Εμπιστοσύνη.

Εμπιστοσύνη οτι όλα όσα συμβαίνουν, γίνονται για καλό. Για να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε ένα υψηλότερο επίπεδο Συνείδησης, που είναι το μόνο που μπορεί να αλλάξει τις κοινωνικές δομές, και τα σάπια πλέον γρανάζια του παλαιού Σιδηρούν Συστήματος.

Τώρα έρχεται η εποχή του Φωτός. 
Αλλά πάντα, μα πάντα, πριν από μια μεγάλη αλλαγή, υπάρχει πολύς θόρυβος και ανακατωσούρα.
Τα παλαιά συστήματα ποτέ δεν φεύγουν απαλά και αθόρυβα.
Είναι όμως μόνο θόρυβος, τίποτε άλλο.
Για να μπορέσουμε να απομακρυνθούμε από αυτόν τον θόρυβο,χρειάζεται να νιώσουμε Εμπιστοσύνη οτι εδώ, να εδώ, λίγο πιό πέρα, είναι η νηνεμία. Η Ησυχία.

Είναι σαν να βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο με εκκωφαντική μουσική, και φοβόμαστε να ανοίξουμε την πόρτα να περάσουμε στο δίπλα δωμάτιο που υπάρχει ησυχία.

Η Εμπιστοσύνη είναι επίσης ο βασικός καταλύτης για την ανάληψη της ευθύνης της ζωής μας, άρα την αυθεντικότητα μας.
Το πνεύμα τα φέρνει όλα όπως πρέπει, όπως ακριβώς χρειάζεται να γίνουν για το ανώτερο καλό μας. Και πάντα, μα πάντα, φροντίζει για τις ανάγκες μας, υλικές ή πνευματικές.

Όλα όσα γίνονται, γίνονται για την δική μας εξέλιξη. Τα πάντα.

Και αν νιώθεις οτι δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις προκλήσεις και τις ανάγκες τις ζωής, ψάξε. Ψάξε μέσα σου χωρίς να κρίνεις, και θα δεις πόσα εναλλακτικά σενάρια θα βρεις για εσένα.
Ψάξε με Εμπιστοσύνη οτι όλα είναι εκεί, και περιμένουν απλώς να τα δεις.
Μην μένεις προσκολλημένος σε άσχημες καταστάσεις και αισθήματα ανημποριάς, μόνο και μόνο επειδή φοβάσαι να εμπιστευθείς και να κινηθείς προς μια νέα κατεύθυνση.

Όλη την δυσκολία την προκαλεί ακριβώς αυτό. Ο φόβος του να δείξεις Εμπιστοσύνη. Αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να ανοίξει, θα το δεις.
Είναι τόσο προφανές. Και είναι εκεί για εσένα.
Είναι εκεί για να σε απελευθερώσει από το παλιό, και να σε οδηγήσει μαλακά στο καινούριο.

Η Εμπιστοσύνη είναι ο μοναδικός τρόπος και δρόμος για να μπεις μέσα σου, στην Ψυχή σου. Ότι πραγματικά σου χρειάζεται είναι ήδη εδώ.
Βρες μόνο τι έχει να σου πει, άκου προσεκτικά, και μην μετανιώσεις ποτέ για τίποτα.
Και φρόντισε, η υπόσχεση στον Εαυτό σου να είναι δέσμευση.

Μάρη Κουγιτάκη

Εδώ και Τώρα

Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ, πόσα πράγματα από αυτά που κάνουμε στην ζωή μας και μέσα στην ημέρα μας τα κάνουμε αυτοματοποιημένα?

Άραγε τι αντίκτυπο έχει αυτό στην ψυχή μας και την ευτυχία μας?

Ζούμε σε μια εποχή, που από την μία είναι ευλογημένη γιατί υπάρχει μεγάλη γνώση και πληροφόρηση, κίνηση, και καθημερινή απασχόληση, από την άλλη όλα αυτά δημιουργούν συνεχώς περισπασμούς στην επαφή μας με την ύπαρξη μας.

Και όμως μπορούμε να παραμένουμε συνεχώς συνδεδεμένοι με την πραγματική μας ουσία αν πραγματικά το θέλουμε, δίχως να χρειάζεται να  σταματήσουμε να κάνουμε το οτιδήποτε, ούτε να κάνουμε παύση από την πραγματικότητα μας.

Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να είμαστε ενσυνείδητοι σε κάθε στιγμή της ζωής μας. 
Από το να φτιάξουμε και να πιούμε τον καφέ μας, στο να φάμε το φαγητό μας, να πλύνουμε το σώμα μας, ή να περπατάμε στον δρόμο παρατηρώντας τα πάντα γύρω μας και επιτρέποντας να νιώσουμε την ευλογία όλων όσων υπάρχουν.

Συνήθως όλα αυτά τα κάνουμε μηχανικά λες και λειτουργούμε στον αυτόματο πιλότο, δίχως καμία συναίσθηση του τι κάνουμε ή πως νιώθουμε με αυτό που κάνουμε. 
Ακόμη και τα πράγματα που λέμε οτι μας ευχαριστούν, και αυτά τα κάνουμε μηχανικά. Όπως το να δούμε μια όμορφη ταινία με κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο ή να βρεθούμε με καλούς φίλους.

Κι όμως η μόνη μας εγγύηση για μια ευτυχισμένη ζωή είναι η δυνατότητα να εστιάζουμε στο Εδώ και Τώρα. Χρειάζεται να το κάνουμε καθημερινή πρακτική παρά τα όσα έχουμε να κάνουμε στην διάρκεια της ημέρας, την εργασία μας, ή τις οικογενειακές υποχρεώσεις μας. Να μην αφήνουμε τη ζωή να γλιστράει μέσα από τα χέρια μας και στο τέλος να νιώθουμε οτι δεν ζήσαμε τίποτα.

Η αλήθεια είναι οτι λόγω παιδείας, χρειάζεται να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσουμε οτι η ζωή μας βρίσκεται μονάχα στο Τώρα μας. Οι πεποιθήσεις μέσα από τις οποίες έχουμε διαμορφωθεί, οι κοινωνικές δομές, και οι κανόνες της εκπαίδευσης μας μαθαίνουν να ζούμε συνεχώς προσκολλημένοι σε ένα παρελθόν (που έχει ήδη περάσει) ή σε ένα μέλλον (που δεν είναι ακόμα εδώ) και έτσι δεν συνειδητοποιούμε καθόλου οτι ο μόνος διαθέσιμος χρόνος μας είναι το Παρόν. Το Τώρα μας.

Η τέχνη του να είμαστε Παρόν και να ζούμε την ζωή μας στο έπακρο δεν είναι κάτι δύσκολο ή ακατόρθωτο. Απλά δεν μας έχουν μάθει πως να το κάνουμε. Δεν κατέχουμε δηλαδή αυτήν την δεξιότητα. Ποτέ όμως δεν είναι αργά για να αρχίσουμε. Κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα.

Αυτή τη στιγμή που είσαι εδώ και διαβάζεις αυτές τις γραμμές, φέρε την προσοχή σου στον εαυτό σου. Πως σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό που κάνεις? Τι συναισθήματα σου δημιουργεί? Νιώσε ευγνωμοσύνη που είσαι εδώ, ζωντανός, αυτήν τη στιγμή, και διαβάζεις κάτι που σου αρέσει.Αυτό είναι όλο. Είσαι συνειδητός στο Εδώ και Τώρα.

Ας μάθουμε λοιπόν να απολαμβάνουμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει Τώρα, χωρίς να περιμένουμε οτι η χαρά και η ευτυχία θα έρθει αύριο, όταν θα έχουμε φέρει εις πέρας τις "υποχρεώσεις" μας, θα έχουμε κάνει ετούτο ή εκείνο, θα έχουμε παντρευτεί, θα έχουμε κάνει παιδιά, θα έχουμε βρει μια "καλή δουλειά".

Έτσι το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ζούμε μέσα τις υποχρεώσεις μας, πραγματικές ή πλασματικές και να έχουμε την αίσθηση οτι δεν υπάρχουμε μέσα στην ζωή μας. 

Νιώθουμε αδύναμοι και ανήμποροι να ορίζουμε τις εξελίξεις της ζωής μας και τελικά την χάνουμε. Σίγουρα λοιπόν αξίζει τον κόπο να κάτσουμε να σκεφτούμε τι κάνουμε τόσα χρόνια, και να αποφασίσουμε οτι αυτό που μετράει τελικά είναι μόνο το ταξίδι και όχι ο προορισμός.

Και ο προορισμός δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ταυτίζεται με την ολοκλήρωση του οποιουδήποτε στόχου, (εφ'όσον μετά θα βρεθεί κάτι άλλο να κυνηγάμε) αλλά με το βίωμα του ταξιδιού.

Μάθε να αγαπάς και να τιμάς τον εαυτό σου στο ΤΩΡΑ, ακριβώς όπως είναι. Με τα θέλω του, τις ιδιαιτερότητες του και τις εξατομικευμένες ανάγκες του. Και το σημαντικότερο, να πάψεις να υποδύεσαι οτι είσαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι.

Μόνο μέσα από το Εδώ και Τώρα μπορείς να συνδεθείς με τον εαυτό σου και να μάθεις να αγαπάς ότι πιό πολύτιμο έχεις.

Την Ύπαρξη σου.

Μάρη Κουγιτάκη